روستای ابیانه

ابیانه با آب و هوای معتدل، دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. در زبان محلی به ابیانه ویونا می گویند به معنای بیدستان.

در طول زمان ویونا به

ابیانه

تغییر داده شده است.

این روستا از کهن ترین زیست گاه های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می دانند و آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است.

معماری خانه های این روستا چند طبقه و روی هم است.اتاق ها به پنجره های چوبی ارسی مانند مجهزند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده است.

نمای خارجی خانه ها، با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا است، پوشیده شده است.مردم ابیانه، بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه قدیم خود را حفظ کرده اند

پوشش سنتی، هنوز هم میان آن ها رواج دارد. حفظ ساختار روستایی ابیانه در کنار فرهنگ و پوشش بومی مردمان این روستا برای هر گردشگری جذاب و دیدنی است و این موضوع سبب شده تا این روستای کوچک ییلاقی همواره مقصد انبوهی از گردشگر در فصول مختلف سال باشد و موجب رونق اقتصاد این روستا از طریق گردشگری در کنار کشاورزی، دامپروری و فرش بافی است.