تنوع آب و هوایی استان باعث ایجاد مناطق مختلف آب و هوایی در آن شده است. آب و هوای سرد کوهستانی که بیشتر در نواحی شمالی و نیز ارتفاعات جنوب غربی استان وجود دارد؛ آب و هوای معتدل، در گوهپایه ها و دامنه ها، آب و هوای نسبتا خشک تا نیمه خشک نواحی مرکزی دشت قزوین و بوئین زهرا، و آب و هوای مرطوب گرمسیری بخش هایی از تارم و دره شاهرود. زبان اکثریت مردم استان، فارسی با لهجه قزوینی است.
قلعه الموت:
منطقه بکر و زیبای الموت پتانسیل گردشگری بالایی است. دژ الموت در شمال شرقی روستای گارزخان و برفراز کوهی به بلندای 2100متر از سطح دریا قرار دارد. سال بنای قلعه در کتاب نزهه القلوب حمدالله مستوفی 248هجری قمری همزمان با حکومت متوکل عباسی می باشد. در میان مردم قزوین این دژ به قلعه حسن نیز معروف است.
مصالح به کار رفته در این قلعه بیشتر سنگ، ملات گچ، آجر، کاشی و تنپوشه های سفالی به قطر 10 سانتی متر است. دور تا دور این قلعه پرتگاه وجود دارد و تنها راه ورود به این دژ انتهای ضلع شمال شرقی قرار دارد. قلعه الموت مقر زندگی حسن صباح (بنیان گذار حکومت اسماعیلیان) بوده است و علت شهرت این دژ فعالیت های نظامی-امنیتی بوده است.
شیب های تند و پرتگاه های عمیق این قلعه یکی از معماری هخای استحکامی قلعه به شمار می رود. صخره های استفتده شده در اطراف دژ به رنگ سرخ و خاکستری دیده می شود و در داخل این صخره ها اتاق هایی کنده شده که محل نگهبانی بوده است. در اتاق اول چاه آب کوچکی قرار دارد که هنوز هم در اثر بارندگی زمستان و بهار پر آب می شود و درختی سبز و شاداب هنوز هم توجه گردشگران را به خود جلب می کند.
این قسمت قلعه محل اقامت حسن صباح به مدت 35 سال بوده است. در طرف شرقی قلعه نگهبانان و خانواده هایشان زندگی می کردند که امروز اثری از آن باقی نماده است. در طرف شمالی 10آخور چارپایان و در طرف جنوبی آثاری هنوز پابرجاست. قلعه الموت در بالای صخره ایی بزرگ و مستحکم قرار دارد که شکل قلعه شبیه همان صخره ساخته شده. در تمام این دوران افراد زیادی در قلعه زندگی می کردند.
آب یکی از مهم ترین نیازهای مردم این دژ بوده است و سازندگان این قلعه به صورت هنرمندانه ایی این نیاز را به خوبی برطرف کرده اند. تنها راه ورودی این دژ ضلع شرقی بوده که در پایین این دژ خندق و تونل هایی حفر شده که آب افراد داخل قلعه را تامیین می کرده و هیچ راه نفوذی برای جبهه ها فراهم نمی شد.
این قلعه در سال 645 هجری قمری توسط
هلاکوخان مغول
به آتش کشیده شد و بعد از آن به عنوان زندان از آن استفاده می شد. این قلعه تا سال 1006 اوایل حکومت شاه تهماسب صفوی سالم بوده است ولی متاسفانه در دوره قاجار به دلیل حفر چاله های فراوان برای یافتن گنج باعث ویرانی این قلعه شده اند.