دریاچه صورتی مهارلو، شیراز

57 کیلومتر دور از شهر شیراز و در مسیر جاده ی شیراز – فسا به دریاچه نمکی می رسید که به دلیل رنگ صورتی آن این روزها بسیار معروف می باشد. رودخانه " سلطان‌آباد " و " رودخانه خشک " دو رودخانه ی فصلی هستند که از این دریاچه تغذیه می کنند و آب چند چشمه از قسمت‌های غربی و شمالی وارد این دریاچه می‌شود.

میزان تبخیر آب این دریاچه بسیار بالاست. تبخیر شدید آب دریاچه مهارلو سبب شده است تا شوری آن به شدت افزایش یابد و نوعی جلبک دریایی قرمز رنگ به نام "کشند قرمز" در آن تکثیر شود.

رشد و تکثیر بیش از حد این جلبک در این دریاچه باعث شده است تا تمام آب آن به رنگ قرمز متمایل شود و هیچ موجود زنده ای به جز یک نوع آبزی به نام

آرتیما

نتواند در آن زنده بماند. این آرتیماها غذای لذیذی برای فلامینگوها هستند که آنها را جذب این دریاچه می کنند.

متاسفانه به دلیل خشکسالی از ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار پرنده فلامینگو در دریاچه ی مهارلو در سال ۱۳۸۷ تنها حدود ۵ هزار فلامینگو باقی مانده است. در سال 1395 این دریاچه به طور صد در صد خشک شد و شهر شیراز در معرض خطر طوفان‌های نمک و ریزگردهای کشنده قرار گرفت.

البته مدتی است که خبرهایی حاکی از ورود فاضلاب صنعتی به این دریاچه زیبا گزارش شده اما خوشبختانه با بارشهای اخیر در اوایل سال 98 گویا این دریاچه جان تازه ای گرفته است.

این دریاچه زیستگاه و محل زندگی تنجه، اردک سرسبز، مرغابی، آبچلیک، چوکا و آنقوت و حواصیل، لک لک، پلیکان، کشیم، باکلان، اگرت، فلامینگو، اردک، خوتکا، سارگپه می باشد و جالب است بدانید هیچ گونه ماهی ای در آن زندگی نمیکند اما خزندگانی مانند مارمولک، سوسمار، مار و لاک پشت در اطراف دریاچه دیده می شوند.

مهارلو در تهیه ی نمک استان فارس نقش به سزایی دارد.

در سال 1385 دریاچه ی صورتی مهارلو به عنوان هفتمین منطقه ی گردشگری ایران انتخاب شد. مهارلو، محمودآباد، بکت، برمشور، قنبری، دوبنه، انجیره و اعلاالدوله از جمله روستاهای گردشگری اطراف این دریاچه به شمار می آیند.

قدمت روستای مهارلو در نزدیکی همین دریاچه به دوران صفویه برمی گردد و در قدیم به دشت گل معروف بوده است. روستای مهارلو در دامنه های جنوبی کوه های مرتفع زاگرس قرار دارد. خانه های این روستا دارای طاق های بلند و پنجره های قوس دار هستند. باغ های پر از درخت بادام، انار و انجیر جزء زیبایی های این روستا به شمار می آیند.