شهر تاریخی،ادیرنه

شهر ادیرنه

این شهر ۴۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و بیشتر جمعیت این شهر را مسلمانان با دو مذهب سنی و شیعه تشکیل می دهند.

زبان مردم ادیرنه ترکی می باشد و آب و هوای آن گرم و معتدل و میزان بارندگی در این استان زیاد است.

ادیرنه

در ابتدا توسط تراکاییانی که در زمان های قدیم از آسیای میانه به این منطقه مهاجرت کرده بودند تأسیس شد. در زمان اسکندر این شهر در مرزهای امپراتوری مقدونیه قرار داشت و بعد از آن تحت سلطه رومی ها بود و زمانی که امپراتوری روم به دو بخش تقسیم شد توسط بیزانس شرقی اداره می شد. سر انجام ترکان بلغاری در سال 914 این شهر را تصرف کردند و طی سال های بعد به حکومت بیزانس رسید.

ادیرنه شهر دانشگاهی امپراتوری به شمار می آمد و همونطور که گفتیم اینجا قبل از قسطنطنیه پایتخت عثمانی بود، بعد از جنگ جهانی اول و پس از سقوط امپراطوری عثمانی، نیروهای متفقین این منطقه رو به یونانی ها بخشیدند، در تابستان سال 1920، ارتش یونان ادیرنه رو کاملا اشغال کرد، ولی نیروهای کمال آتاتورک، این شهر رو باز پس گرفتند.

ادیرنه 92 سال پایتخت عثمانی ها بود.

اما متاسفانه در بین سال های 1745 و 1751 دو آتش سوزی بزرگ در آن رخ داد و قسمت زیادی از این شهر را از بین رفت.

جاذبه های این شهر چیست؟

میشه گفت یکی از مهمترین جاذبه های اینجا مسجد سلیمیه است. اگه گفتید این مسجد رو کی ساخته؟ استاد معروف سنان آن را ساخته است. این مسجد که 4 مناره با ارتفاع 71 متر دارد.

مسجد سلیمیه

از شاهکارهای هنر معماری ترک، عثمانی و جهان به شمار می آید و در بین سال های ۱۵۶۹ و ۱۵۷۵ به دستور سلطان سلیم دوم ساخته شد.

از جاذبه های دیگر آن میشه به موزه هنر ترکی و اسلامی در گوشه شمال شرقی مسجد سلیمانیه، موزه بنیاد سلیمیه در گوشه جنوب شرقی حیاط مدرسه سلیمیه، موزه باستان شناسی و مردم شناسی در قسمت پشتی مسجد سلیمیه، بازار بزرگ ادیرنه که برای خرید سوغاتی ایده آل است اشاره کرد.

موزه سلامت سلطان بایزید دوم، موزه جنگ بالکلان، قلعه انز، کیسه ادیرنه بویوک، پل رودخانه مریچ و ایستگاه قطار کارا آگاچ چندین و چند دیدنی دیگر از جمله اماکن دیدنی این شهر محسوب می شوند.

پل رودخانه مریچ در سال 1842 در زمان سلطنت سلطان عبدالملت شروع و در سال 1847 به پایان رسید. این پل 263 متر طول، 7 متر عرض و 13 پایه دارد.

مجتمع بایزید دوم که در در سواحل رودخانه تونجا قرار دارد مسجد، مدرسه طب، عمارت خانه، دارالشفاء، حمام، مطبخ و انبار آذوقه، بخش‌های مختلفی را در خود جای داده است. حجره‌ هایی برای مداوای بیماران روانی در این مجموعه قرار دارد که در این حجره ها بیماران را با صدای آب و صدای موسیقی معالجه می‌ کردند.