سال صیادان چهار فصل دارد و از اوایل دهه سوم فروردین آغاز و 100 روز طول می کشد.
در این روز صیادان سید را تعطیل می کنند و حتی غذای دریایی نمی خورند تا ماهی ها نسل خود را افزایش دهند. آبزیان، می توانند آزادانه در پهنه ی نیلگون خلیج همیشه فارس به این سو آن سو بروند. این آیین به خوبی نشان می دهد که مردم جنوب کشور، دریا را به خوبی می شناختند و در فصل تخم ریزی ماهی و میگو از آسیب به محیط زندگی نها اجتناب می کردند.
مردم روستا در آب دریا شنا می کنند تا طبق باور قدیمی از تمام بیماری ها در امان باشن. اهالی سلخ در این روز از صبح تا غروب آفتاب به این جشن ادامه می دهند و مراسم و آداب سنتی از رزیف خوانی گرفته تا رقص شوشی ها را انجام می دهند.
اهالی
روستای سلخ
در این روز از صبح تا غروب آفتاب به این جشن ادامه می دهند و مراسم و آداب سنتی از
"رزیف خوانی"
گرفته تا
"رقص شوشی ها"
را که بیش از 600 سال قدمت دارد با تمام جزییات برگزار می کنند.
نام رزیف از کلمه ی ردیف می آید و برمبنای قرار گرفتن افراد در دو ردیف در طی این مراسم، این نام را بر آن نهاده اند. این مراسم که در جزیره قشم به نام عضوا یا عصوا نیز شهرت دارد با انجام حرکات و رقص های خاصی صورت می گیرد و قدرت موسیقی را به نمایش می گذارد. 30 تن از مردان هنرمند جزیره لباس های سفید محلی می پوشند و در و ردیف مقابل یکدیگر قرار می گیرند.
چهار نفر نیز در میان آنان قرار می گیرند و دهل می نوازند و آواز محلی سر می دهند. فرد هدایت گر گروه، نوازنده ی دهل اصلی است و ریتم حرکات رقصندگان و تغییر آنها را با حرکات خاص خود و تغییری که در ریتم و ضرب آهنگ دهل می دهد، هدایت می کند.
نوازنده ساز اصلی در گروه های همسان خود، شان و منزلت اجتماعی خاصی دارد و اگر فقط او قدرت و توانایی نواختن ساز به خصوصی را داشته باشد، قدرتش افزایش یافته و برای حضور در مراسم های خاص می تواند مطالباتی کلان داشته باشد.
این جشن با برگزاری مسابقات غواصی، قایق های پارویی، طناب کشی، دو میدانی ساحلی، شنا، مشابقه بادبادک های کاغذی و مسابقات ورزشی بومی – محلی مانند رمازا و جلکش بین بومیان منطقه برگزار می شود. در میانه نوای رزیف، شوشی ها با لباس سیاه، کلاه های بلند ساخته شده از شاخه های نخل به رنگ صورتی و سفید و ریش های ساخته شده از لیف خرما وارد جشن می شوند.
این بیگانه ها که گویی با شنیدن صدای جشن از دور دست ها به این روستا آمده اند آیین تلاش می کنند با شاخه های نخل افرد سر راه خود را کتک بزنند و بچ های روستای سلخ نیز با اشتیاق به سمت شوشی ها می دوند و قبل از کتک خوردن پا به فرار می گذارند.
شوشی ها که برای به هم زدن جشن و شادی بومیان تلاش می کنند با مقاومت مردان روستا رو به رو می شوند ودر یک کشمکش در نهایت راه دریا را پیش می گیرند و در انتهای آب های خلیج فارس نا پدید می شوند و بدین ترتیب شر و بد یمنی برای یک سال دیگر از منطقه دور می شود.