در اول غروب آفتاب چند تن از موبدان زرتشتی در حالیکه لباس سفید و کلاه سفید دارند، هرکدام دست به دست هم داده و با خواندن اورادی به گرد توده عظیم بوته های جمع شد که به اصطلاح محلی "درمون" می گویند به طواف مشغول می شوند و پس از چند مرتبه گردش یکی از آنها با لاله ی روشنی که در دست دارد در مسیر وزش باد بوته ها را آتش می زند و با وزش باد به اندک مدت تمام آن توده عظیم به آتش انبوه تولید می گردد
موبدان هم از آنجا دور می شموند در حالیکه در تمام طول این مراسم موزیک با آهنگ های شاد نواخته می شود و تماشاچیان شعله های عظیم آتش را در پهنه آسمان با لذت فراوان می نگرند، سپس اندک اندک شعله ها فرو می نشیند و تماشاچیان نیز محوطه باغچه را ترک می کنند.
عده ای بر این عقیده اند که بعد از سده به اصطلاح محلی پناه باد گرم است، یعنی در جائیکه حافظ و دیواری که مانعی جلو وزش باد باشد و از گزند سوز سرما در امان است،زارعین می گویند بعد از سده حتی پناه یک پشکل گوسفند هم گرم است و زرتشتیان نیز در این موضوع معترفند.
درباره سده و موقع فرا رسیدن آن اصطلاحاتی دارند، که به این ترتیب بیان می کنند: صد سده، ده کله، پنجاه به نوروز، در این روز پختنی های مخصوص زرتشتیان صورت می گیرد به نام سیر و سدو و سیرگ و یک نانی هم پخته می شود. انگیزه های داستانی مختلفی وجود داردکه چه بسا بیشتر آنها مربوط به یکی از پادشاهان می شوند، از جمله جمشید و فریدون.
یکی از علل برگزاری این جشن را گفته اند: کیومرث را سد فرزند از اثاث مذکور بوده چون به حد رشد و تمیز رسیدند در شب این روز جشن گرفت و همه را کدخدا مرد و فرمود که آتش بسیار برافروختند، بدان سبب آن را
سده
می گویند.
اما دلیلی دیگر که برای برپایی جشن سده یاد کرده اند منسوب است به فریدون و دوران وی پیکارش با ضحاک از لحاظ یکسان معنی رمز و کتابی که در داستان هوشنگ و حمله مار و افروختن آتش وجود دارد، مار سیاه رمز تمثیلی اهریمن و زشتی بود که مرگ و نابودی می آفریند و چون در کار حمله برآمد، آتش اورمزدی بدرخشید و مرگ و بدی را به دور راند.
در هر حال این رسم از دیرباز در کرمان برجا مانده و همه ساله در روز دهم بهمن ماه برگزار می شده و نه تنها زرتشتیان بلکه گروه کثیری از مسلمانان حضور بهم می رسانند و و بوسیله جوانان زرتشتی مورد پذیرایی قرار می گیرند.