در این مراسم مردان و زنان لباس مخصوص می پوشند و عطر مخصوص این مراسم را نیز به خود می زنند. هفت روز قبل از اجرای مراسم معجون مخصوصی از گیاهان: کندرک، ریحان، گشنه، زعفران، هل، جوز و زبان جوجخ( نوعی گیاه)تهیه می کنند و از این معجون بر تن بیمار می مالند و مقداری نیز به خورد او می دهند.
بابای زار
بیمار را دور از چشم زنان و یا بالعکس اگر مریض زن باشد،دور از چشم مردان نگه می دارند.
بیمار نباید هیچ زن یا مردی چه محرم چه نا محرم ببیند و بابای زار مواظب بیمار است. در مجلس رقص بابای زار و عده ایی از زنان و مردان سیاه و خوش صدا با دهل مجلس را پر بار می کنند و برای رقص و بازی زار آماده می شوند.
قبل از شروع مجلس سفره ای از انواع غذاها و گیاهان معطر و ریاحین جنوب و میوه کنار و خرما و گوشت پهن می کنند.شخص مبتلا به بیماری با حرکات موزون از حالت عادی خارج می شود و در حالتی شبیه به خلسه فرو می رود در این زمان بابای زار و شخص بیمار به زبان عربی،هندی یا سواحلی صحبت می کنند و بابای زار که رئیس مراسم است و با خود یک دهل زن و یک دمام زن دارد از زار سوال می کند که اهل کجاست؟ اسمش چیست؟
و چرا این مرد یا زن را اسیر کرده است؟ و زار از بیماری می خواهد شخص مبتلا را رها کند.
این مراسم چندین شبانه روز ادامه دارد و شخص زار بع از خلاص شدن از بیماری باید همیشه تمیز و سفید بپوشد و خود را مرتب بشوید و معطر کند ،هیچ کار خلافی انجام ندهد و لب به می نزند و در غیر این صورت زار دوباره وی را مورد آزار قرار می دهد.
به این صورت او برای همیشه در جرگه اهل هوا در می آید. این مراسم در جزیره و سواحل جنوب کشور انجام می شود و در گذشته بسیار مفصل تر اجرا می شده است.